دختران_ایل، فقط به دام مردانی می‌افتادند که غزال را در بیابان و شاهین را در آسمان به تیر می‌دوختند.
زنان ایل تنها به مردانی دل می‌بستند که دست‌شان با تفنگ و پایشان با رکاب آشنا بود.
کار مردان ایل با تفنگ، به ویژه تفنگ پنج تیری به نام #برنو به عشق و عاشقی کشیده شده‌بود. تفنگ خوش‌‌دست و موشکاف و دور بردی بود. ساخت یکی از شهرهای فرنگ به نام برنو بود. لُرها این تفنگ را به نام آن شهر برنو می‌خوانند... برایش شعر می‌سرودند. دختر زیبا را برنو می‌گفتند. یار بلند بالا را برنو می‌خواندند. معلوم نبود که زن و برنو کدام یک را بیشتر دوست داشتند. هر مردی در آرزوی دو برنو بود، برنویی بر دوش و برنویی در آغوش.
نویسنده : محمد بهمن بیگی
